Uwięziony bóg Hekstos

Przyjrzyjmy się ostatniemu z Pierwszych, bogu Hekstosowi.

Hekstos jest bogiem nienawiści, okrucieństwa, zazdrości, zdrady, intrygi, panem tajemnic oraz sekretów. Uwięziony bóg, korzystając z zakazanej mocy, wykradł jeden z największych sekretów powierzonych opiece Veliura, stworzył niezrodzonych, istoty podobne potomstwu swego rodzeństwa i wlał w nie gorejące w nim zawiść i gniew.

Uwięziony stracił większość swej mocy, jednak wraz z upływem czasu i osłabieniem czujności pradawnych powoli odzyskiwał swa potęgę i w końcu mógł zacząć subtelnie wpływać na istoty zamieszkujące Leirę. Wraz z powrotem sil zyskiwał coraz większą władzę nad licznymi śmiertelnymi.

Hekstos przedstawiany jest jako wysoki, szczupły mężczyzna z czarnymi, sięgającymi łopatek włosami i napiętą twarzą. Ubrany w ciemną szatę, kontrastującą z nadzwyczajną bladością skóry. Nadgarstki ma skrępowane ciężkim łańcuchem, rozgrzanym do czerwoności przez płonące w bogu gniew i chęć zemsty. Jedno z ogniw zawsze jest przerwane.

Symbolem Hekstosa są trzy ogniwa czarnego łańcucha, z których środkowe jest pęknięte.


Hekstos nazywany jest też Uwięzionym bogiem, Ojcem zdrady, Orędownikiem gniewu oraz Wiecznie cierpliwym.

Bogini życia Isitra - Isi

Czas na kolejnego z Pierwszych bogów.

Isitra jest boginią życia, miłości, miłosierdzia, łaski, opieki, poświęcenia oraz bezinteresowności. Jest troskliwa i wrażliwa, boleśnie przeżywa cierpienia innych istot. Ona właśnie dała życie wszystkim bogom poza Pierwszymi.

Isitra poświęciła swoją boskość, by zakończyć walkę pomiędzy swymi dziećmi a niezrodzonymi, tworami jej brata Hekstosa. Z jej prośby Ojciec stworzył Leirę, uwięził w niej Hekstosa, oraz stworzył elfów, by jej strzegli. Pomiędzy nimi umieścił też Isitrę, która przyjęła imię Isi. Bogini spędziła na Leirze kilka wieków pomagając elfom, obdarzając każdego z nich zrozumieniem i miłością niczym rodzona matka. Ani razu nie pożaliła się na swój los śmiertelniczki i ostatniego dnia swego życia ponownie została wzniesiona do boskiej rangi. Pozostawiła sobie imię Isi i wciąż opiekowała się rasą elfów.

Isi przedstawiana jest jako młoda, drobna kobieta z długimi niemal do pasa włosami i wiecznym śmiechem na Twarzy. Odziana w prostą, jasnobłękitną suknię, stąpająca boso i lekko. W dłoniach trzyma pisklę. Jej palec zdobi idealnie gładka obrączka.

Symbolem Isi jest pisklę w idealnym okręgu.

Isi jest nazywana również Najłaskawszą, Pierwszą matką, Królową życia oraz Opiekunką żywotów.

Bóg wiedzy Veliur

Było powiedziane co nie co o stworzeniu bogów oraz niezrodzonych, wspomniałem też o pierwszej wojnie bogów. Warto by naskrobać o nich nieco więcej.

Jako, że panteon jest całkiem obfity jego opisanie zajęloby bardzo dużo miejsca, tak więc każdemu bogu poświęcę osobny post.

Zacznijmy od najpotężniejszego z bogów, Veliura. Jest on patronem wszelkiej wiedzy, nauki, talentów, zdolności, umiejętności oraz słowa pisanego. On właśnie obdarował swoje potomstwo nadzwyczajnymi darami talentów, by każde z nich miało swoje własne miejsce w życiu Nieskończonej Krainy.

Veliur ukazuje się jako mężczyzna w średnim wieku, w prostej szacie, z księgą i piórem w rękach. Przetykane siwizną ciemne włosy opadają na ramiona. Czoło zdobi diadem z białym kamieniem w kształcie czteroramiennej gwiazdy. Symbolem tego boga jest właśnie taka gwiazda błyszcząca w otwartej księdze.

Jest nazywany również Mistrzem Wiedzy, Wiedzącym, Znającym księgi, Oświecającym oraz Ojcem talentów.

Veliur jest mężem Isitry, oraz ojcem wszystkich - poza Pierwszymi - bogów.

Przybycie i Rozdzielenie

Czas na jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Leiry.

Niezgoda pomiędzy odłamami elfów przybierała na sile. Wojna rozciągała się na stulecia, angażując znaczną większość istot na Leirze. Na polach bitew pomiędzy ciałami elfów coraz częściej znaleźć można było truchło centaura, gryfa czy iryda.

Populacja pradawnych została zdziesiątkowana, a każde odebrane w bratobójczej walce życie wzmacniało uwięzionego boga. Pergowie, najwięksi uczeni wśród pradawnych, zdali sobie sprawę z rosnącego zagrożenia, jednak nie byli w stanie przekonać swych pobratymców do zaprzestania wojny. Błyszczący, również pragnęli nastania pokoju, jednak wraz z przypływem potęgi Hekstosa wzrastała również moc jego najwierniejszych sług, elfów pustki. Ci zaś z rozkoszą poddawali sie woli swego boga i dążyli do wojny, a każda śmierć dodawała im sił.

Odzyskanie wolności przez Hekstosa zdawało się jedynie kwestią czasu.

W końcu stało się nieuniknione. Rozgorzała największa dotychczas bitwa pomiędzy pradawnymi. Armie błyszczących i pustych starły się o świcie. Gdy padła mniej więcej jedna trzecia żołnierzy powietrze przeszył ogłuszający ryk. Ziemię pomiędzy armiami rozdarła pulsująca niesłychaną mocą szczelina. Purpurowy blask zalał okolicę. Przerażenie ogarnęło wszystkich wokół. Wszyscy, poza najbliżej stojącymi, zaczęli uciekać w panice. Pozostała grupa, znajdująca się najbliżej nowo powstałej szczeliny początkowo wpatrywała się ze zdumieniem w blask, jednak po chwili padli na ziemię, wydając z siebie wrzaski pełne bólu i szaleństwa. Dokonała się stała zmiana w ich ciałach oraz umysłach, stali się Hekami (będzie o nich innym razem).

Wtem stała się rzecz niezwykła i niespodziewana, nawet przez samych bogów. W kilku miejscach na kontynencie otworzyły się ogromne portale, przez które przybyły na Leirę liczne, inteligentne rasy. Między innymi ludzie, krasnoludy, orkowie gobliny, niziołki, gnomy oraz elfy. Jeden z sześciu portali otworzył się w miejscu szczeliny. Zetknięcie tych dwóch mocy zachwiało równowagę całej Leiry. Nastąpiła potężna eksplozja, przez której huk przedzierał się jedynie wrzask gniewu uwięzionego boga. Na miejscu bitwy powstało Wielkie Pustkowie.

Najpoważniejszym jednak efektem eksplozji było tzw. Rozdzielenie. W jednej chwili powstał jakby cień istniejącego dotąd świata, nowa rzeczywistość, niemal całkowicie odseparowana od świata pierwotnego. Cień wchłonął sporą część magii przepełniającej Leirę. Dusze elfów również uległy rozbiciu, ich fragment zawierający esencję darowanej im przez bogów mocy przeniósł się do cienia. Elfy zostały znacznie osłabione, szok zaś, który towarzyszył temu wydarzeniu wymazał je z ich pamięci.

Podobnie znaczna większość magicznych istot zniknęła z powierzchni Leiry. Odeszły centaury, gryfy, jednorożce i wiele innych. Spotkanie choć pojedynczego egzemplarza od tego dnia graniczyło z cudem.

Osłabione, zdziesiątkowane elfy schroniły się w swych lasach Narani i Ail'razy. Przybyłe zaś na kontynet rasy zapełniły pozostałe przestrzenie. Ludzie osiedlili się w Kastoni i Asteronie. Orkowie zasiedlili Kha'zharę. Krasnoludy zajęły góry Krwawe. Niziołki, których zostało bardzo niewiele zamieszkały wśród orków. Gobliny osiedliły się w licznych wioskach u podnóży gór smoczych. Elfy zaś wymieszały się z pradawnymi, bądź osiadły wraz z ludźmi.

Z biegiem czasu wśród elfów powstały dwa odłamy. Obcy, żyjący w zgodzie z nowo przybyłymi oraz na pradawnych, którzy uznali ich za uzurpatorów i najeźdźców, zaś swych bardziej pokojowych pobratymców za zdrajców. O dziwo spora część przybyłych elfów opowiedziała się za pradawnymi. Wśród pozostałych ras utarł się stereotyp elfa jako zdrajcy, kogoś niegodnego zaufania.

Parę słów o pradawnych.

Było już o stworzeniu Leiry, parę słów o powstaniu bogów i niezrodzonych. Warto by teraz wspomnieć o pierwszych istotach inteligentnych, które zamieszkały stworzony świat.

Tuż po uwięzieniu na Leirze Hekstosa, Ojciec powołał do życia rasę elfów. Jako strażnicy jednego z Pierwszych zostali oni obdarowani wiecznym życiem oraz niezwykłymi magicznymi zdolnościami. Jednak nie wszyscy z pradawnych z oddaniem służyli swemu powołaniu. Odwrócili się od swych braci i odeszli w poszukiwaniu własnego przeznaczenia.

Z czasem, czy to poprzez wpływ bogów, czy też eksperymentów elfickich mistyków, na świecie pojawiły się liczne magiczne istoty. Czołowym przykładem może być rasa centaurów, stworzona przez Ruggara by służyć elfom. Innymi przykładami mogą być jednorożce, pegazy, gryfy, a nawet potężne smoki. W lasach pojawiły się drzewce oraz entowie, wodą zawładnęły trytony wraz z syrenami, w przestworzach zapanowali irydzi.

Po pewnym czasie jednak okazało się, że nie sposób było uniknąć problemów. Elfy podzieliły się na kilka grup, różniących się podejściem do życia jak i różnymi poglądami. Zaś w czasie najbardziej zażartych sporów ujawniony został wpływ Hekstosa na istoty zamieszkujące Leirę. Potęga jednego z pierwszych okazała się wystarczająca, by przeniknąć przez krępujące go okowy i powoli wpływał on na umysły pradawnych jak i innych żywych stworzeń. Jednak największą satysfakcję przynosiło Hekstosowi deprawowanie elfów.

Najbardziej podatnymi na plugawy wpływ Hekstosa okazali się pradawni, którzy jako pierwsi odrzucili nakazaną im przez Ojca misję. W sekrecie przed swymi pobratymcami zaczęli oni wyznawać uwięzionego boga, podobnie jak niezrodzonych.

Jednak nie tylko oni poddali się podszeptom Hekstosa. W każdym z elfickich odłamów znaleźli się tacy, którym uwięziony bóg miał coś do zaoferowania. Również znaczna ilość magicznych stworzeń dostała się pod jego władzę i została wypaczona.

Długie wieki życia, jak również odmienne jego style, sposoby wykorzystywania magii, oraz różne stopnie wpływu Hekstosa odmieniły z czasem pradawnych.

Odłam , który pozostał najbardziej wierny dawnym zasadom i nie dotknęły go niemal żadne zmiany dzisiaj zwany jest elfami blasku, lub po prostu błyszczącymi. Najroślejsi z pradawnych, o jasnej cerze i ciemnych włosach oraz dużym talencie do magii i nadzwyczaj silnej więzi z bogami. Stanowili oni najliczniejszą grupę wszystkich elfów, cieszyły się również największym szacunkiem.

Największe zmiany zaszły w elfach pustki, tych, którzy pierwsi odeszli od pozostałych. Gdy ich oddanie uwięzionemu bogu zostało odkryte przez pozostałe elfy, musiały one skryć się wśród grot i tuneli najwyższych gór. Ich skóra przybrała szarawy odcień, oczy przywykły do całkowitej ciemności. Włosy najczęściej mają bardzo jasne, niemal białe, lub szare. Puści stali się znacznie niżsi od swych pobratymców, mają również ostrzejsze rysy twarzy. Podobnie jak błyszczący zachowują silna więź z bogami, głównie niezrodzonymi.

Elfy natury, same nazywające siebie naturami, zamieszkały głównie w lasach i połączyły z otaczającą je naturą. Najstarsi nawet z biegiem czasu stali się drzewcami. Ich skóra przybrała delikatnie zielonkawego odcienia, stały się też ciut niższe od swych błyszczących braci. Naturowie nawiązali niezwykłą więź z przyrodą, nauczyli się ją kontrolować, oraz kontaktować z jej mieszkańcami.

Elfy nocy, zwane też gwieździstymi, rozproszyły się po całej Leirze, prowadząc zazwyczaj pustelniczy tryb życia. Równie wysokie jak błyszczący, jednak lepiej zbudowani, o fioletowawej cerze i doskonałym wzroku. Ze wszystkich odłamów oni właśnie najbardziej rozwinęli swój potencjał fizyczny. Doskonale też opanowali sztukę krycia się w mroku.

Elfy nieba, zwane też wietrznymi, były grupą najznamienitszych wojowników Leiry. Ich szybkość porównywana była często do wichru, podobnie zawziętość, upór. Niewiele wyższe od elfów pustki, jednak o delikatnych rysach i niesamowitej zwinności. Często ich oczy przypominały kolorem stal. Była to jedna z mniej licznych grup, w zasadzie niemal nie korzystająca z magii.

Najmniejsze posturą elfy, zwane pergaminowymi, lub po prostu pergami, wzrostem niewiele przewyższały dzieci. Wyglądem przypominają elfy nieba. Nie opowiedzieli się po żadnej ze stron konfliktu między dziećmi dwójki pierwszych bogów, a niezrodzonymi, woleli zgłębiać wiedzę pochodzącą z obu tych źródeł. Pergowie posiadają największy ze wszystkich pradawnych talent do magii, jednak nie cieszą się szczególną łaską bogów.

Różnice pomiędzy odłamami elfickiej rasy narastały, stawały się coraz wyraźniejsze, podobnie jak ich światopoglądy. W pewnym momencie doszło nawet do sporej otwartej wojny pomiędzy różnymi grupami. Najbardziej zażarte boje prowadzone były pomiędzy błyszczącymi, a pustymi.

Tyle na razie historii. Dokładniejsze opisy każdego z odłamów pojawią się w przyszłości. W niedługim czasie powinien pojawić się post o przybyciu na Leirę pozostałych ras jak i o rozłączeniu.

Jak się to wszystko zaczęło, czyli o stworzeniu co nie co.

Zaskoczę pewnie wszystkich, gdyż po głębszych przemyśleniach uznałem, iż warto by zacząć od początku.

Czasy to dawne, jeszcze przed powstaniem pierwszych elfów, więc próżno będzie szukać wiedzy o nich w jakichkolwiek kronikach. Choć niewątpliwie jest to polecane, bo można się wielu bardziej lub mniej wartościowych rzeczy dowiedzieć.

Przechodząc jednak do treści właściwej.

Jak się to wszystko zaczęło nie ma pojęcia właściwie nikt. Teorie mnożą się jak króliki, a każda jest tylko większym lub mniejszym stekiem bzdur. Może gdyby zebrać wszystkich filozofów w jednym miejscu i zmusić do dyskusji, doszliby do jednej, ostatecznej wersji. Choć bardziej prawdopodobne, że po prostu powyrzynaliby się nawzajem. Można się zastanawiać, czy ostatni, który by przeżył tę rzeź byłby wystarczająco przekonujący, by jego teoria stała się obowiązująca.

Cóż, nie ma być to jednak tekst o ludziach, a o bogach, choć zdarzają się sytuacje, że różnice pomiędzy jednymi i drugimi się zacierają. I bynajmniej nie z powodu ludzkiej doskonałości.

Nasza wiedza zaczyna się od istnienia Ojca. On zaś stworzył pierwszych bogów: Isitrę, Veliura i Hekstosa. Na ich dokładniejszym opisie skupimy się przy innej okazji.

Veliur, najpotężniejszy z całej trójki zapałał miłością do Isitry i z tego związku dwóch pierwszych bogów narodziło się liczne potomstwo. Veliur, jako pan wszelkiej wiedzy każdemu ze swych dzieci przekazał cześć odwiecznej mądrości. Życie w nieskończonej krainie kwitło i było pełne niezmierzonej szczęśliwości.

Jednak nawet w tak pięknym obrazie znajdzie się jakaś skaza. Serce Hekstosa, zazdrosnego o względy, jakimi Isitra obdarzyła Veliura, wypełniło się wielkim gniewem i nienawiścią do wszystkich boskich dzieci. Używając mocy zakazanych przez Ojca wykradł Veliurowi pradawne sekrety i stworzył Niezrodzonych. Każdemu ze swych tworów ofiarował część wypełniającej go nienawiści. I tak rozpętała się pierwsza wojna bogów.

Isitra, nie mogąc znieść cierpienia swych dzieci, płakała przez dziewięć dni i nocy, aż podjęła decyzję. Zwróciła się do Ojca i zrezygnowała ze swej mocy i nieśmiertelności, prosząc o powstrzymanie Hekstosa. Ojciec wysłuchał prośby pierwszej bogini. Stworzył glob, w którym zamknął pełnego nienawiści Hekstosa i stworzył rasę elfów, by strzegły go po kres czasów. Isirtę zaś zesłał pomiędzy elfy, by opiekowała się nimi i nauczała. Bogini przybrała nowe imię - Isi - i pozbawiona swych boskich przywilejów zamieszkała pośród elfów, darząc je swą nieskończoną miłością i dobrocią. Isi żyła tak aż do swego ostatniego dnia, kiedy to Ojciec, wzruszony jej szlachetnością i oddaniem, które nie zmalały nawet przed obliczem śmierci, zwrócił jej boską chwałę i wzniósł do nieskończonej krainy, gdzie ponownie połączyła się z Veliurem.

Dwójka pierwszych bogów wraz ze swymi dziećmi wiodła dalszy żywot, doglądając Leiry - tak został nazwany stworzony przez Ojca świat-więzienie - i opiekując się jego mieszkańcami. Niezrodzeni zaś po uwięzieniu swego stwórcy rozproszyli się i odeszli w oddalone części nieskończonej krainy. Z czasem również zyskali miano bogów. Ponoć po dziś dzień spiskują i szukają sposobu na uwolnienie swego pana.

Cóż, tak pokrótce można by zobrazować powstanie Leiry oraz jej pierwszych mieszkańców. Dokładniejsze wiadomości o elfach, bogach pojawią się w kolejnych postach.

Słowem wstępu.

Leira jest wymyślonym przeze mnie światem fantasy. Zacząłem wymyślać jej historię i tak mnie myśl naszła, coby się tymi rozmyślaniami podzielić. I w ten oto niezbyt skomplikowany sposób powstał ten blog. A w zasadzie powstaje.

Na początku nie będę zamieszczał tutaj wielkich opisów, nad którymi ślęczałem z piórem w dłoni przez długie godziny. A to z prostej przyczyny, że takowych nie mam :P Będzie to raczej zbiór świeżych, nieoszlifowanych myśli, założeń i pomysłów. I w tym momencie wyrażę swoją nadzieję na liczne krytykę, byle konstruktywną, rady i dyskusje nad owymi pomysłami.

W związku z powyższym proszę się nie dziwić, jeśli pomiędzy notkami z historią jakiegoś państwa pojawi się legenda o, przykładowo, sławnym rycerzu, czy wielkim magu. Co mi do głowy przyjdzie, a i pojawi się chęć, by to zapisać, to się na blogu pojawi. Nagle i bez ostrzeżenia zazwyczaj.

Dobra, myślę, że tyle wstępu w zupełności wystarczy. Nie ma co tego przedłużać, środków nasennych w aptekach dość.

Dla zachowania formalności napiszę jeszcze, że oczywiście zapraszam wszystkich do lektury i wyrażam nadzieję, że każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Nawet jeśli w to nie wierzę, wypada tak napisać, coby wyglądało dobrze.

Jak się komuś spodoba niech czyta, a jak się nie spodoba, to się zaczną komplikacje. Bo jeśli czytelnik ładnie mi uzasadni co mu się nie podoba i dlaczego, to niech tym bardziej czyta dalej i dalej pisze. A jak będzie mi pisał, jaki to ten blog jest nudny, bo on tak mówi, więc jest to jedyna prawdziwa prawda objawiona i jaki to on biedny, że musi te niegodne jego wielkiego umysłu zdania czytać, niech ich nie czyta. Wtedy obaj będziemy zadowoleni, bo i on się do poziomu zwykłych śmiertelników zniżać nie będzie, a i mi oszczędzi czytania swoich "mądrości".

Cóż, przedłużyło mi się to zakończenie, jednak najwyraźniej tak właśnie miało być.

Jeśli kogoś uraziły moje słowa, może czuć się zwolniony z czytania kolejnych.