Uwięziony bóg Hekstos

Przyjrzyjmy się ostatniemu z Pierwszych, bogu Hekstosowi.

Hekstos jest bogiem nienawiści, okrucieństwa, zazdrości, zdrady, intrygi, panem tajemnic oraz sekretów. Uwięziony bóg, korzystając z zakazanej mocy, wykradł jeden z największych sekretów powierzonych opiece Veliura, stworzył niezrodzonych, istoty podobne potomstwu swego rodzeństwa i wlał w nie gorejące w nim zawiść i gniew.

Uwięziony stracił większość swej mocy, jednak wraz z upływem czasu i osłabieniem czujności pradawnych powoli odzyskiwał swa potęgę i w końcu mógł zacząć subtelnie wpływać na istoty zamieszkujące Leirę. Wraz z powrotem sil zyskiwał coraz większą władzę nad licznymi śmiertelnymi.

Hekstos przedstawiany jest jako wysoki, szczupły mężczyzna z czarnymi, sięgającymi łopatek włosami i napiętą twarzą. Ubrany w ciemną szatę, kontrastującą z nadzwyczajną bladością skóry. Nadgarstki ma skrępowane ciężkim łańcuchem, rozgrzanym do czerwoności przez płonące w bogu gniew i chęć zemsty. Jedno z ogniw zawsze jest przerwane.

Symbolem Hekstosa są trzy ogniwa czarnego łańcucha, z których środkowe jest pęknięte.


Hekstos nazywany jest też Uwięzionym bogiem, Ojcem zdrady, Orędownikiem gniewu oraz Wiecznie cierpliwym.

Bogini życia Isitra - Isi

Czas na kolejnego z Pierwszych bogów.

Isitra jest boginią życia, miłości, miłosierdzia, łaski, opieki, poświęcenia oraz bezinteresowności. Jest troskliwa i wrażliwa, boleśnie przeżywa cierpienia innych istot. Ona właśnie dała życie wszystkim bogom poza Pierwszymi.

Isitra poświęciła swoją boskość, by zakończyć walkę pomiędzy swymi dziećmi a niezrodzonymi, tworami jej brata Hekstosa. Z jej prośby Ojciec stworzył Leirę, uwięził w niej Hekstosa, oraz stworzył elfów, by jej strzegli. Pomiędzy nimi umieścił też Isitrę, która przyjęła imię Isi. Bogini spędziła na Leirze kilka wieków pomagając elfom, obdarzając każdego z nich zrozumieniem i miłością niczym rodzona matka. Ani razu nie pożaliła się na swój los śmiertelniczki i ostatniego dnia swego życia ponownie została wzniesiona do boskiej rangi. Pozostawiła sobie imię Isi i wciąż opiekowała się rasą elfów.

Isi przedstawiana jest jako młoda, drobna kobieta z długimi niemal do pasa włosami i wiecznym śmiechem na Twarzy. Odziana w prostą, jasnobłękitną suknię, stąpająca boso i lekko. W dłoniach trzyma pisklę. Jej palec zdobi idealnie gładka obrączka.

Symbolem Isi jest pisklę w idealnym okręgu.

Isi jest nazywana również Najłaskawszą, Pierwszą matką, Królową życia oraz Opiekunką żywotów.

Bóg wiedzy Veliur

Było powiedziane co nie co o stworzeniu bogów oraz niezrodzonych, wspomniałem też o pierwszej wojnie bogów. Warto by naskrobać o nich nieco więcej.

Jako, że panteon jest całkiem obfity jego opisanie zajęloby bardzo dużo miejsca, tak więc każdemu bogu poświęcę osobny post.

Zacznijmy od najpotężniejszego z bogów, Veliura. Jest on patronem wszelkiej wiedzy, nauki, talentów, zdolności, umiejętności oraz słowa pisanego. On właśnie obdarował swoje potomstwo nadzwyczajnymi darami talentów, by każde z nich miało swoje własne miejsce w życiu Nieskończonej Krainy.

Veliur ukazuje się jako mężczyzna w średnim wieku, w prostej szacie, z księgą i piórem w rękach. Przetykane siwizną ciemne włosy opadają na ramiona. Czoło zdobi diadem z białym kamieniem w kształcie czteroramiennej gwiazdy. Symbolem tego boga jest właśnie taka gwiazda błyszcząca w otwartej księdze.

Jest nazywany również Mistrzem Wiedzy, Wiedzącym, Znającym księgi, Oświecającym oraz Ojcem talentów.

Veliur jest mężem Isitry, oraz ojcem wszystkich - poza Pierwszymi - bogów.

Przybycie i Rozdzielenie

Czas na jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Leiry.

Niezgoda pomiędzy odłamami elfów przybierała na sile. Wojna rozciągała się na stulecia, angażując znaczną większość istot na Leirze. Na polach bitew pomiędzy ciałami elfów coraz częściej znaleźć można było truchło centaura, gryfa czy iryda.

Populacja pradawnych została zdziesiątkowana, a każde odebrane w bratobójczej walce życie wzmacniało uwięzionego boga. Pergowie, najwięksi uczeni wśród pradawnych, zdali sobie sprawę z rosnącego zagrożenia, jednak nie byli w stanie przekonać swych pobratymców do zaprzestania wojny. Błyszczący, również pragnęli nastania pokoju, jednak wraz z przypływem potęgi Hekstosa wzrastała również moc jego najwierniejszych sług, elfów pustki. Ci zaś z rozkoszą poddawali sie woli swego boga i dążyli do wojny, a każda śmierć dodawała im sił.

Odzyskanie wolności przez Hekstosa zdawało się jedynie kwestią czasu.

W końcu stało się nieuniknione. Rozgorzała największa dotychczas bitwa pomiędzy pradawnymi. Armie błyszczących i pustych starły się o świcie. Gdy padła mniej więcej jedna trzecia żołnierzy powietrze przeszył ogłuszający ryk. Ziemię pomiędzy armiami rozdarła pulsująca niesłychaną mocą szczelina. Purpurowy blask zalał okolicę. Przerażenie ogarnęło wszystkich wokół. Wszyscy, poza najbliżej stojącymi, zaczęli uciekać w panice. Pozostała grupa, znajdująca się najbliżej nowo powstałej szczeliny początkowo wpatrywała się ze zdumieniem w blask, jednak po chwili padli na ziemię, wydając z siebie wrzaski pełne bólu i szaleństwa. Dokonała się stała zmiana w ich ciałach oraz umysłach, stali się Hekami (będzie o nich innym razem).

Wtem stała się rzecz niezwykła i niespodziewana, nawet przez samych bogów. W kilku miejscach na kontynencie otworzyły się ogromne portale, przez które przybyły na Leirę liczne, inteligentne rasy. Między innymi ludzie, krasnoludy, orkowie gobliny, niziołki, gnomy oraz elfy. Jeden z sześciu portali otworzył się w miejscu szczeliny. Zetknięcie tych dwóch mocy zachwiało równowagę całej Leiry. Nastąpiła potężna eksplozja, przez której huk przedzierał się jedynie wrzask gniewu uwięzionego boga. Na miejscu bitwy powstało Wielkie Pustkowie.

Najpoważniejszym jednak efektem eksplozji było tzw. Rozdzielenie. W jednej chwili powstał jakby cień istniejącego dotąd świata, nowa rzeczywistość, niemal całkowicie odseparowana od świata pierwotnego. Cień wchłonął sporą część magii przepełniającej Leirę. Dusze elfów również uległy rozbiciu, ich fragment zawierający esencję darowanej im przez bogów mocy przeniósł się do cienia. Elfy zostały znacznie osłabione, szok zaś, który towarzyszył temu wydarzeniu wymazał je z ich pamięci.

Podobnie znaczna większość magicznych istot zniknęła z powierzchni Leiry. Odeszły centaury, gryfy, jednorożce i wiele innych. Spotkanie choć pojedynczego egzemplarza od tego dnia graniczyło z cudem.

Osłabione, zdziesiątkowane elfy schroniły się w swych lasach Narani i Ail'razy. Przybyłe zaś na kontynet rasy zapełniły pozostałe przestrzenie. Ludzie osiedlili się w Kastoni i Asteronie. Orkowie zasiedlili Kha'zharę. Krasnoludy zajęły góry Krwawe. Niziołki, których zostało bardzo niewiele zamieszkały wśród orków. Gobliny osiedliły się w licznych wioskach u podnóży gór smoczych. Elfy zaś wymieszały się z pradawnymi, bądź osiadły wraz z ludźmi.

Z biegiem czasu wśród elfów powstały dwa odłamy. Obcy, żyjący w zgodzie z nowo przybyłymi oraz na pradawnych, którzy uznali ich za uzurpatorów i najeźdźców, zaś swych bardziej pokojowych pobratymców za zdrajców. O dziwo spora część przybyłych elfów opowiedziała się za pradawnymi. Wśród pozostałych ras utarł się stereotyp elfa jako zdrajcy, kogoś niegodnego zaufania.